കവിത
ഐറിസ്
കരയരുത്
മേല് വിലാസമില്ലാത്തവർക്ക്
മുകളിൽ തണലറ്റ വിണ്ണും
താഴെ വിണ്ടുണങ്ങിയ മണ്ണുമെന്ന്
ഒച്ചവെച്ച് കരയരുത്
നമ്മളവരെ അറിയില്ല
അവർ വെടിപ്പാക്കിയ വീടുകൾ
തേച്ചുമിനുക്കിയ പാത്രങ്ങൾ
ചുമന്ന ഭാരങ്ങൾ
ഉടച്ച പാറക്കൂട്ടങ്ങൾ
കോരിനീക്കിയ ഈച്ചയാർക്കും
കൂമ്പാരങ്ങൾ
ഒന്നുമവരെ അറിഞ്ഞില്ല
പകരം
അയിത്തം ചൊല്ലി
ജാതി നാറുന്നു എന്ന്
നാണയമെറിഞ്ഞ്
തലേന്നത്തെ റോട്ടിയെറിഞ്ഞ്
പാഴിടങ്ങളിൽ തള്ളിയകറ്റി
വാതിലുകൾ കൊട്ടിയടച്ചു
അവർക്ക് മടങ്ങിയേ മതിയാവൂ
നാണയങ്ങൾ മാടിവിളിക്കാത്ത
മേലാളർ ചവിട്ടിയകറ്റാത്ത
ചതുപ്പുകളിലാഴ്ത്താത്ത
പട്ടിണിയും രോഗവുമൊഴിയാത്ത
യിസ്രായേല്യരുടെ അടിമത്തം വിട്ട്
വീണ്ടുമൊരു പുറപ്പാട്
അവരുടെ തേഞ്ഞ
ചവിട്ടടികളിൽ
മണ്ണിൻപശിമയുണ്ട്
അവരുടെ കഫം കെട്ടിയ നെഞ്ചിൽ
തളിരിടും കാടുണ്ട്
ചുളിഞ്ഞുണങ്ങുമുടലിൽ
വറ്റാത്ത കടലുണ്ട്
അവർ വാടിവീഴില്ല
ഇടമില്ലാത്തവരുടെ
കനൽ വറ്റും കനവിൽ
വലിയൊരാകാശവും
അതിരുകാക്കാത്ത
ഭൂമിയും ബാക്കിയുണ്ട്
തേനും പാലുമൊഴുകും നാട്
അവിടെ
വെണ്ണീറിൽ നിന്ന്
നട്ടുനനച്ച് വളർത്തും
തണലുകൾ
അവരുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പൊള്ളലിൽ കാറ്റുവീശിത്തണുപ്പിക്കും
പയ്യാരമോതിച്ചിരിപ്പിക്കും
അവർ നനവ് തേവും മണ്ണ്
പുല് നാമ്പിലെ
മഴവില്ലഴക് കാട്ടിയുണർത്തും
നക്ഷത്രക്കഥകൾ
പാടിയുറക്കും
കരയരുത്
മടക്കി വിളിക്കരുത്
അവർ പൊയ്ക്കോട്ടെ