വെളിച്ചമേൾക്കാതെ

കവിത

മാംസം വീണ്ടെടുക്കാനാവാതെ മാഞ്ഞു പോകുന്ന ഒരു അനുഭവ ലോകമാണ് പുതിയ സാങ്കേതിക വിദ്യാ മുതലാളിത്തം മനുഷ്യന് നൽകിയത്. സാമൂഹികഅബോധം ഇരുൾക്കയങ്ങളിൽ നിന്നുണരുന്നു. മണ്ണരുകളിൽ നീണ്ടു നിവരാൻ കൊതിക്കുന്നു. ജോർജിൻ്റെ കവിത: വെളിച്ചമേൾക്കാതെ

ഒന്ന്

മാഞ്ഞു പോയ ലോകം

മാംസം വീണ്ടെടുക്കുന്ന

ഈ ഉച്ചതിരിഞ്ഞ നേരത്ത്

ഒച്ചകൾക്കും നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കും ഇടയിൽ

മാംസത്തെ തൊടാനാവുന്നത്

അബോധത്തിനു മാത്രം

മണ്ണടരുകൾക്കടിയിൽ

നീണ്ടു നീവർന്ന് കിടക്കാൻ

കൊതിക്കുന്ന മൃഗം

ആ സ്പർശങ്ങളെ വരക്കാൻ അനങ്ങുന്നു

ഒഴിവുകളിൽ വീഴുന്ന വെളിച്ചം

ലിപികളിൽ ഇരുൾ

എന്തു ചെയ്യുന്നുവെന്ന്

ജിജ്ഞാസുവാകുന്നു

ജീവിക്കപ്പെടാത്തതെല്ലാം

സങ്കല്പങ്ങളുടെ

അസഹനീയമായ

ദുർഗന്ധം കൊണ്ട്

ലോകം പണിയുന്നു

രണ്ട്

ഒച്ചകൾ

വാക്കുകളിലേയ്ക്ക് ചുരുങ്ങിയപ്പോൾ

മോഹാലസ്യപ്പെട്ടുപോയ മൃഗത്തിന്

തണുക്കുന്നു

വെളിച്ചമേൾക്കാതെ.